Persbericht

Expositie 8 oktober t/m 13 november 2005


Klik op de foto's voor een groter beeld

Betty
Paanakker

kleinplastiek
Bob
Nieuwenhuysen

gemengde technieken
Wil
van Blokland

keramiek

Uitersten

In Galerie De Kapberg exposeren van 8 oktober t/m 13 november drie kunstenaars. Wil van Blokland met keramiek, Bob Nieuwenhuysen met werken in gemengde techniek en Betty Paanakker met kleinplastiek in brons. De expositie is op een bijzondere manier ingericht en laat zien hoe deze kunstenaars ieder op hun eigen manier omgaan met uitersten.

Wil van Blokland onderzoekt uitersten in de keramiek: grote vormen, "capsules" of "tranen" die door hun formaat bijna niet meer te hanteren zijn, de combinatie van steengoed en porselein die technisch gezien bijzonder moeilijk is, en wandobjecten die bestaan uit een uiterst fragiel ogend netwerk van kleisliertjes. Haar werk bevindt zich bijna altijd op de grens van het mogelijke en is alleen al daarom indrukwekkend. Zij werkt abstract, maar toch gaat al haar werk over mensen, gevoelens, strijd en verbinding. Zowel in de keuze van het materiaal als in de vormgeving maakt zij deze elementen zichtbaar. Zwarte kleiblokken zijn met elkaar verbonden door sierlijke lijnen van wit porselein, een zwaar lijkende gouden bal is gevangen (en geborgen) in het lichte weefsel van de transparante wandobjecten. Zelf verwoordt ze de betekenis van haar werk zo: "Het lichte wordt mooi, omdat je het zware kent. Het zware kun je verdragen, omdat je het lichte toestaat".

Al zijn de bronzen beeldjes van Betty Paanakker van klein formaat, hun uitstraling is sterk. Een imposant aantal van 120 stuks is opgesteld in intieme kistjes. Het zijn kleine schatkamers waarin al langslopend een bijzondere fantasiewereld zich voor het oog ontvouwt. Vaak geestige dierfiguren, soms uitgerust met voor de soort ongebruikelijke onderdelen - een vis met vleugels, of een vogel met voeten. Soms krijgen ze zelfs menselijke trekken, zittend op een schommel of zich vrolijk voortbewegend op een rijdend karretje. De vormgeving doet soms denken aan oude culturen als de Egyptische, maar is altijd eigenzinnig en origineel. Ook Betty Paanakker doet dingen die technisch gezien grenzen aan het onmogelijke, zoals te zien is aan de "langpootvogels" in de vitrine - dunner kan brons eigenlijk niet worden gegoten. Behalve hun vormgeving of techniek is er nog iets anders dat deze kleine bronzen sculpturen bijzonder maakt. Van elk bestaat maar één exemplaar en dat maakt ze echt uniek.

In Bob Nieuwenhuysen's werk, gemengde technieken, schilderijen en zeefdrukken is het veranderen van een bestaande orde een vast element: wat ver weg is, komt dichtbij, wat immaterieel is, krijgt vaste vorm. Aan collages worden getekende lijnen en materialen van verschillende kleur en structuur toegevoegd. Op die manier laat hij een interessant conflict ontstaan tussen de tweede en derde dimensie, en zet hij de zaken behoorlijk op zijn kop. Het niet-tastbare wordt bij Nieuwenhuysen concreet. Een lijn op papier die - normaal gesproken - in de traditionele tekenkunst wordt gezet om een vorm te begrenzen wordt, als ze is uitgeknipt en opgeplakt zelf een vorm. De suggestie van "doorzicht" in een ruimte, die slechts bestaat uit licht dat een achterliggende ruimte afbakent, krijgt in composities een prominente, zelfstandige vorm. Het zien van dit werk is een intrigerend spel met oneindigheid. Door verschillende perspectieven naast elkaar te plaatsen komt het oog, al dwalend over het oppervlak, steeds in nieuwe ruimten terecht. [DJG]